Marathon Van Rotterdam

In 10 stappen de Rotterdam Marathon route van kilometer naar kilometer

Na meerdere keren zelf de Marathon van Rotterdam te hebben gelopen durven we wel te zeggen dat we inmiddels aardig wat kennis over de NN Marathon Rotterdam opgedaan hebben. Voor iedereen die in april aan de start staat voor weer een een nieuwe editie van de Rotterdam Marathon, of als de NN Marathon Rotterdam gewoon op je bucketlist staat, hebben we in 10 stappen de route van de marathon omschreven. Wat kun je verwachten als je de Marathon van Rotterdam loopt? Doe er je voordeel mee!

De start

Daar sta je dan. Op de Coolsingel. Na maanden van trainen is dit het moment. Uit de speakers klinkt You'll Never Walk Alone. Als je goed kijkt, zie je Lee Towers staan. Maar bovenal zie je mensen. Allemaal lopers, net als jij. De één staart geconcentreerd voor zich uit. De ander dwaalt weg in zijn muziek, terwijl weer een ander voor de zekerheid zijn veters nog een keer strikt. Dan klinkt er een knal. Langzaam komt de massa in beweging. Je moet even geduld hebben, maar dan mag ook jij weg. De eerste meters gaan wandelend. Tot je bij de start bent. Je zet de draf eronder. Het is begonnen!

0-5 kilometer

Het kippenvel staat op je armen wanneer de opzwepende muziek keihard uit de speakers knalt. De mensen om je heen zwaaien naar het publiek. Ze lachen en praten met elkaar. De meesten zijn vrolijk, terwijl een aantal weet dat het nu bittere ernst is. Geen energie verliezen nu. Het is in de drukte zoeken naar je plaatsje. Inhalen, soms kan het. Soms niet. Je maakt je er niet te druk om. Voor je het weet loop je op de Erasmusbrug. Prachtig om hier te lopen. Je kijkt om je heen. Wow! Via de Laan van Zuid en het Varkenoordseviaduct beland je in Zuid. Vlak voor het 5 kilometerpunt staat de verzorgingspost. Je kunt elke vijf kilometer kiezen uit water en sportdrank (AA Drink Iso-Lemon). Rechts van je zie je De Kuip. Voor de één geeft dit een beter gevoel dan voor de ander…

5-10 kilometer

Je begint in je ritme te komen. De massa verspreidt zich over het parcours. Je krijgt de ruimte en bent in een prettig groepje terechtgekomen. Het lopen gaat je gemakkelijk af. Dit houd je wel even vol. Via de Stadionweg en de Adriaan Volkerlaan kom je bij de Olympiaweg. Hier maak je een lus. Heen is vervelend. Aan de andere kant zie je lopers die sneller zijn dan jij. Terug is fijner. Nu kom jij de ‘achterblijvers’ tegen. Via de Kreekhuizenlaan en Spinozaweg passeer je station Lombardijen waar een muziekband staat te spelen. Op de kruising met de Molenvliet is het 10 kilometerpunt. Even op je horloge kijken hoe je ervoor staat en bij de verzorgingspost nog wat drinken meepikken.

10-15 kilometer

Nu wordt het menens. Natuurlijk, het gaat nog steeds gemakkelijk. Maar langzaam voel je de benen wat zwaarder worden. Die lichte blessure van de voorbereiding begint voorzichtig op te spelen. Niet aan denken, gewoon doorlopen. Je loopt op de Slinge waar geen einde aan lijkt te komen. Je pakt een spons mee en knijpt hem uit over je hoofd. Bij het metrostation ga je rechtsaf en weer rechtsaf, de Oldegaarde op. De omgeving om je heen wordt groener en dat is prettig. Net als het vele publiek. Waar komen ze toch allemaal vandaan? Voor je het weet ben je bij het 15 kilometerpunt.

15-20 kilometer

Even voorbij de 15 kilometer vind je op de Vaanweg de volgende verzorgingspost. Het ritme is prettig, de ademhaling rustig. Eigenlijk is er nog niets aan de hand. En die blessure? Al even niet meer gevoeld. Komt het toch nog goed. Rechts van je zie je het Ikazia Ziekenhuis. Je gaat linksaf met de bocht mee met lekker veel aanmoedigingen op het Zuidplein. De muziek zweept je op. Je kan er nog wel even tegenaan. Via de Zuiderparkweg keer je terug op de Oldegaarde. Om via de Kerkwervesingel (vergeet je spons niet mee te pakken), langs de muziek naar de Groene Kruisweg te gaan. 20 kilometer op weg. Nog veel energie en met je streeftijd op je horloge. Gaat lekker!

20-25 kilometer

Tijd om even het ritme te doorbreken. De vorige sportdrank gooide je vooral over je shirt heen. Bij deze neem je de tijd. Je pakt het bekertje aan, wandelt verder en slaat hem in drie slokken achterover. Dat is beter. Het tijdverlies is te verwaarlozen. Je gaat verder, pakt het ritme weer op en voor je het weet is dat fijne groepje weer bij elkaar. Via de Dorpsweg ga je de Brielselaan op. Links zie je de Maashaven, mooi! En daar is de Erasmusbrug weer. Wetende dat je hier straks weer over mag, versnel je automatisch. Nee, toch maar niet. Geduld hebben. Onder de klanken van de fijne muziek pak je op de Putselaan weer een sponsje mee. En dan linksaf weer de Laan op Zuid af. Vlak voor het 25 kilometerpunt staat weer een verzorgingspost. Je weet nu hoe het moet…

25-30 kilometer

Oei, daar is dat pijntje weer. Je merkt het op het moment dat je opnieuw de Erasmusbrug (hij lijkt een stuk steiler dan bij de eerste passage…) oploopt. Je probeert er niet aan te denken, maar kunt er nu niet meer omheen. Je beseft dat je samen met dat ‘pijntje’ de marathon moet volbrengen. Gelukkig loop je nog steeds in dat groepje. Je hebt veel steun aan elkaar. Al zegt al enkele kilometers lang niemand meer iets tegenelkaar. Je komt weer in het centrum van de stad en dat is prettig. Lekker veel muziek en aanmoedigingen. Conditioneel gaat het nog altijd prima. Dat is een geruststellende gedachte. Bij de Beurs sla je rechtsaf, Blaak op. Oei, niet naar links kijken, niet naar links kijken… Toch gedaan. Je zag een glimp van de Coolsingel. Wat wil je daar graag heen. Maar zover is het nog niet… Je gaat langs het station onder de kubuswoningen door. Ongelooflijk, aan de andere kant zie je de eerste helden al op de finish af denderen. Maar niet te veel op letten. Via de Goudse Rijweg en de Crooswijkseweg nader je het Kralingse Bos. Je hebt hier veel over gehoord. Hier zou de marathon pas echt beginnen. Wat zou dat betekenen? De vele muziekbands die hier staan, hoor je niet eens. Je bent nu volledig gefocust, althans als dat stomme pijntje de concentratie niet blijft verstoren.

30-35 kilometer

Wat is het rustig ineens. Nadat je opnieuw op je gemak een bekertje sportdrank hebt weggewerkt, kijk je om je heen. Hier staat duidelijk minder publiek. Het groepje waar je kilometers lang in hebt gelopen, valt langzaam uit elkaar. Zelf begin je het ook steeds zwaarder te krijgen. Je kijkt niet meer op je horloge. Je streeftijd is ineens niet meer belangrijk. Je hebt steeds plichtsgetrouw je gelletjes weggewerkt, maar toch begint de energie in je lijf af te nemen. Bij kilometer 32,5 pak je een gelletje van de organisatie aan. Dat kan geen kwaad. Via de Bosdreef ben je op de Boszoom belandt. Er lijkt geen einde aan te komen. Even denk je het bos uit te gaan, maar een lus onder de snelweg door naar de Prinsenlaan brengt je weer terug op de Boszoom. Een tegenvaller.

35-40 kilometer

De verzorgingspost net na kilometer 35 is een punt waar je naar hebt uitgekeken. Even mag je weer wandelen, drinken en weg. Maar dat ‘weg’ gaat niet meer zo gemakkelijk. Je benen zijn zwaar, je energie ben je kwijt en dat ‘pijntje’ zijn hevige steken geworden. Je hoort af en toe iemand je naam roepen. Het staat nu eenmaal op je startnummer. Eerst lachte je nog beleefd naar deze mensen, maar daar ben je mee gestopt. Geen zin meer in. In niets meer eigenlijk. En al helemaal niet in dat lopen. Waarom ben je hier eigenlijk ooit aan begonnen? Tot je op de Kralingse Plaslaan ineens je naam om een groot scherm ziet verschijnen. Op ‘Marathon Supporter’ wenst je hele familie je heel veel succes met de laatste kilometers. En je bent een kanjer, ook dat nog. Het geeft je nieuwe kracht. Alles doet zeer, maar je zet nog een keer aan. Je laat de Kralingse Plas achter je en komt via de Boezemstraat bij kilometer 40.

40-42 kilometer

Aan de andere kant van de weg zie je weer 'achterblijvers'. Je herinnert je het moment dat jij daar liep. Ha, zij moeten nog zo ver en jij bent er bijna. Daar zijn die kubuswoningen weer en het station. Als je naar links kijkt, zie je nog een keer de Erasmusbrug. Je doet het, maar hebt direct spijt. Elke afwijkende beweging die je maakt, doet pijn. Overal klinkt geklap en gejuich. Je slaat rechtsaf de Coolsingel op. Nu mag het wel! Je hoort de muziek en overal klinkt je naam. Van bekenden, maar zeker ook van onbekenden. Je wilt juichen, maar het is niet meer dan een laf handje dat de lucht in gaat. Uitgeput passeer je de streep. Je ziet de burgemeester staan. Je geeft hem als laatste krachtinspanning een slap en vooral klef handje. Uitgeput plof je neer op de grond. Je beseft dat je niet te lang moet blijven zitten en begint voorzichtig te wandelen. Je krijgt een medaille omgehangen en loopt langzaam terug naar je spullen. En dan is daar je familie. Je valt in hun armen. Wat was het zwaar, maar oh zo mooi!